QUERKY

5 – 9 januari 2017,

nog steeds in Cusco maar helemaal paraat om naar de heilige graal van Sacred Valley te trekken, Machu Picchu.

Na veel onderzoek en overleg beslissen we de langste en lastigste tocht te boeken: 5 dagen over de top van Salkantay op meer dan 4600m hoogte… (ja, vooral RVA was fan van dit plan 🙂 )

Om 4u30 in de ochtend staan we gepakt en gezakt klaar. We worden opgepikt door onze gids, Walter, en het is meteen duidelijk dat we met mr. Grumpy opgescheept zitten. Hij bromt wat links en rechts en we stappen met een mottig gevoel en in het holst van de nacht de minibus binnen… dat wordt alleen erger wanneer hij naar de slaapzakken vraagt die wij bij hem hadden besteld en blijkbaar niet mee zijn.

Als de rest van onze groep onze minibus binnensijpelt, is de sfeer gespannen. Na een paar uur rijden in stilte stoppen we voor ontbijt. Snel blijkt dat iedereen nogal geschrokken is door Walter maar de groep eigenlijk erg meevalt.

In het dorp vindt Walter oude slaapzakken voor ons. We moeten opgelucht zijn maar ik ben niet helemaal overtuigd. Wanneer we de paarden laden die onze bagage zouden dragen, blijkt er ook nog eens een misverstand te bestaan over het gewicht dat meekan. Roel zal een stuk van onze bagage moeten dragen…

De groep vindt elkaar in een gezamenlijke grap over de niet-communicatieve gids. We beginnen de trektocht van de dag (16km omhoog) met een iets beter gevoel in het gezelschap van dutchies Stef en Vincent, Françaises Ella en Julie, americano Scott en drie Argentijnen Nico, Augustin & Sol. We worden de sexy llamas gedoopt en het tempo zit er meteen in. Dag 1 gaat goed de hoogte in tot aan basecamp 1 op 3900m, Soraypampa. Het landschap verandert snel van weelderig groen naar ruige rotsachtige giga-bergen.

(meer…)

4 januari 2017, nog steeds in Cuzco.

Cuzco en Peru in het algemeen bevalt ons wel. Roel schreef al eens over de gastronomische fusion en verder op reis in Peru raakten we daar ook echt door gebiologeerd. We blijven Bourgondiërs.

In Cuzco kregen we de kans om op kookles te gaan bij een echte chef, Javier.

De kookles begint met een bezoek aan San Pedro, de grootste mercado van Cuzco en gebouwd door Gustav Eifel of all people. Een heel indrukwekkend schouwspel van groenten, fruit, kruiden, vlees en souvenirs – als een kleurrijke wirwar onder de stalen constructie. Javier leidt ons met vaste tred en we proeven, ruiken en wegen onze ingrediënten.

We kiezen zelf de menu en die wordt – weinig verwonderlijk – ingezet met pisco sour. Naast limoen, suiker, pisco en eiwit kochten we ook de echte bitters uit de amazone die het een échte peruvian pisco sour maken. Shake shaky shake it en klaar!

Het voorgerecht wordt quinoa soep. Qua smaken vrij basis maar leerrijk om andere toepassingen van de superfood te leren kennen. Over naar het echte werk: aji de gallina of vrij vertaald haantje in gele pepersaus. We kijken verwonderd toe als alle ingrediënten voor de saus in de blender verdwijnen voor ze worden doorgekookt. Gele pepers, melk, ui, look, crackers, kruiden,… en een overdosis pinda’s! Het resultaat mag er wezen:

De volgende weken in Peru proeven we nog honderduit van de fusion.

30 december 2016, cusco cuzco

Hoog in de Andes ligt Cuzco gezapig in het midden van de Inca wereld. De relatieve onbereikbaarheid staat een status als wereldstad in de weg maar ons bevalt die koloniale slaperigheid wel. Bovendien zijn de fantastische ruïnes in de sacred valley rondom Cuzco een must met bovenaan op ieders lijstje natuurlijk Machu Picchu. Maar dat is voorop lopen op de planning.

De eerste dag is het vooral aanpassen aan de hoogte en op een rustig tempo de kathedraal en de vele gezellige koffie bars bezoeken.

Dag 2 in Cuzco is meteen dubbel speciaal. Het is oudejaar! EN Xantippe komt met twee vriendinnen toe voor een rondtrip door Peru! Beide symbolisch voor het middelpunt van onze reis. Bij de aankomst van de girls kan ik eerst niet stoppen met praten. Girl talk! Eeuwen geleden lijkt het. We slenteren door de stad en maken plannen voor Oudejaar.

Heel de stad maakt plannen voor Oudejaar. De stad kleurt geel want geel betekent veel centen voor het nieuwe jaar… We doen mee en met gele kransen getooid genieten we van pisco sour, alpaca steak en vuurwerk. Massa’s vuurwerk. Cuzco is on fire!

1 januari doen we rustig aan. We regelen wat dingen voor de komende dagen en doen een eerste stop van de sacred valley aan. Pisac is een minuscuul dorpje met een gigantische ruïne die er bovenuit torent. Het krijgt magische krachten toegeschreven en veel hippies zoeken hier heil bij de verschillende sjamanen.

2 januari proberen we opnieuw relieken uit de tijd van de Incas op te zoeken maar deze keer loopt het wat minder vlot. We eindigen op een rondrit op een dol paard (het mijne toch) langs Saksaywaman en omstreken. Mooi, dat wel, maar zen niet echt.

We gaan vroeg slapen want de volgende dag trotseren we de krachten van de aarde en klimmen we 5.200m hoog naar rainbow mountain. Blijkt geen makkie en na uren puffen begint de lucht vervaarlijk te brommen. Roel jaagt ons naar boven en we krijgen nog 5 minuten een super uitzicht. Direct daarna barst het onweer los, hagel en sneeuw inclusief. De bergen en het dal kleuren van regenboog naar wit en zelfs de Alpaca’s slaan op de vlucht.

Moe maar tevreden keren we terug naar Cusco waar we helaas afscheid moeten nemen van de girls die verder trekken naar Arequipa.

Buen Viaje!

Cajamarca, een stad in het Andesgebergte die qua grootte te vergelijken is met Gent. Een vreemde mix van etnisch, traditioneel geklede, mensen die leven van landbouw met een vooruitstrevende economische klasse.

We blijven hier twee nachten en genieten even van het feit dat we uit meer dan 3 restaurants kunnen kiezen voor lunch en diner. Vlakbij de stad bezoeken we de stenen wouden van Cumbe maya. Een verzameling van rotsen die die de tand des tijds alle mogelijke vormen hebben aangenomen. Onze gids ziet een condor, walvis en zelfs een kussend koppel. Wij denken dat hij ze eerder ziet vliegen…

Na een week in de bergen komen we opnieuw toe aan de kust. In Peru sta je na enkele uren reizen in een totaal ander klimaat en omgeving, de warme truien en lange broek wisselen we in voor short en sunglasses. Huanchaco, een klein surfstadje, ligt net boven de grote stad Trujillo en heeft een swag hippie-gehalte. Enkele lokale vissers zweren nog bij de traditionele manier van visvangst waarbij ze gebruik maken van zelfgemaakte rietboten. ‘S morgens trekken ze er op uit om hun netten te controleren en vullen ze hun kleine eenmansboten tot ze vol zijn waarna ze genoodzaakt zijn om terug te keren.

Net buiten de stad liggen de ruïnes van Chan Chan (niet te verwarren met het gelijknamige topnummer van Buena vista social club). Chan Chan was de grootste stad van alle Precolombiaanse (= voor dat Colombus voet aan land zette) in Zuid-Amerika, met op zijn toppunt maar liefst 60.000 inwoners, en bestaat uit 9 omwalde paleizen opgetrokken uit leem. Een prachtig schouwspel dat jammer genoeg met te weinig zorg wordt uitgebaat en onderzocht. De drukke baan die dwars door de site loopt en het afval langs de toegangsweg is hier getuige van. We hebben meermaals geopperd dat, moest deze ruïne in Europa liggen, ze Pompei zou doen verbleken.

Lima, you hate it or you love it, we sure loved it! Vanuit Trujillo nemen we de nachtbus naar deze metropool, voor de eerste keer met ‘cama cama’, een volledig bed. Zalige ervaring, alletwee als roosjes geslapen en pas ontwaakt in de ochtendfiles van de hoofdstad. We verblijven 4 dagen in Miraflores, de commerciële en meest toeristische buurt van de stad. Dag per dag bezoeken we een van de vele wijken van de stad, Barranco wordt verkozen als de favoriet en plaats waar we zelfs zouden willen wonen (voor de collega’s die dit lezen, volgende acquisitie in Peru aub).

Kerst in Lima, hoe beter te vieren dan met lekker eten? We blijven tenslotte Belgen. De culinaire opties hier zijn eindeloos. De Peruviaanse keuken is een mix van smaken uit de Andes, Amazone en kust. Ceviche (rauwe vissoep met limoensap en chili), pollo a la brasa (gebraden gemarineerde kip) en lomo saltado (gebakken rundsrepen met groentjes) zijn de nationale gerechten bij uitstek. Al dit lekkers vergezeld met een van de vele cocktailvarianten met pisco en jullie verstaan waarom we aan het einde van onze reis een paar kilootjes rijker zullen zijn.

Met pijn in het hart verlaten we deze mooie stad en zetten de onze koers verder richting Nazca. Wie deze naam uitspreekt zegt meestal “lijnen” in dezelfde zin. Niet onterecht als je bekijkt wat deze gelijknamige beschaving meer dan 1000 jaar geleden voor mekaar heeft gekregen. Wanneer we over de lijnen vliegen in een kleine Cessna met twee andere passagiers overvalt er ons een mix van verbazing en misselijkheid. Dit laatste door het menig draaien en keren boven de in de woestijn uitgehouwen figuren. Gelukkig houden we beiden ons ontbijt net binnen.

Vanop het dakterras van onze hostel zien we de Cerro blanco liggen, de hoogste duin van het Amerikaanse continent ( ter info de hoogste duin terug wereld, “big daddy” is terug te vinden in Namibië). Het stadje zelf heeft niet veel te bieden. Rondom valt er wel nog wat adrenaline te rapen. We fiksen een toer met een buggy die ons in de woestijn langs verschillende highlights (aquaducten, piramides en begraafplaats) van de Nazcacultuur brengt. Als afsluiter scheuren we met een rotvaart over en op de duinen en stoppen we om te sandboarden. Even voelt het alsof we in de witte winterse Alpen op sneeuwsport zijn…

Vanavond zitten we voor 14u op de bus naar cuzco, “l’ombelico del mundo” of de navel van de wereld volgens de Incas…

RVA

We zitten over halfweg onze reis door Ecuador. Dit land heeft zowat alles wat Zuid-Amerika te bieden heeft op micro niveau: Amazone, Andes, kust en Galapagos. Telkens wanneer we rijden/varen/vliegen staren we rond ons heen om de prachtige natuur op te nemen. Dit staat vast: Ecuador is de ideale start van onze reis en verrassend genoeg minder bekend bij de grote hordes toeristen in vergelijking met bij voorbeeld Peru en Bolivië.

Naast de voetbalmanie zijn mensen hier ook gek van fietsen. Eenmaal per maand worden de grote wegen in Quito autovrij gemaakt en gaan de Ecuadorianen in grote hordes fietsen over de steile wegen. Ook in de Galapagos zijn mensen verzot van de tweewieler. Naast de karige verharde wegen liggen er mooie afgeschermde paden voor koning fiets. We waren zelfs getuige van een lokale fietswedstrijd voor kinderen.

Een oplettend oog merkt op dat de vlaggen van Ecuador, Colombia en Venezuela dezelfde tricolore dragen. In de 19e eeuw bestonden deze drie landen, samen met Panama, uit een land. De Ecuadoriaanse vlag onderscheidt zich van de anderen door de afbeelding van de condor en de Chimborazo. Deze uitgebluste vulkaan is ‘slechts’ een kleine 7km hoog maar wel het hoogste punt op land ter wereld wanneer je begint te meten van het middelpunt van de aarde. De Ecuadorianen laten uiteraard niet na om dit voldoende te vernoemen.

In tegenstelling tot de VS hoopt Ecuador in februari de juiste president te verkiezen. Rafaël Correo is na zijn tweede ambtstermijn aan zijn laatste maanden toe en laat een ander Ecuador achter dan toen hij 10 jaar geleden aan de macht kwam. Correo is getrouwd met een Belgische, hij hervormde het sociale zekerheidssysteem en zorgde ervoor dat niet enkel arm maar ook rijk zijn deel aan de staatskas bijdraagt. Hierdoor maakte hij vriend en vijand aan beide zijden. Laatst werden er ook permissies toegestaan om olie in de amazone verder te ontginnen. Meningen over hem zijn dus verdeeld, maar wie er ook verkozen wordt laat ons hopen dat ze de Ecuadorianen niet aanzetten tot verhuizen net zoals bij menig Amerikaan die we al tegen zijn gekomen het geval is.

Culinair gezien is Ecuador geen hoogvlieger. Maar ja, niet alles kan top zijn aan dit kleine landje. Lokale dagschotels zijn een combinatie van rijst, gefrituurde patatten, pataciones (een soort bakbanaan) en vlees. Wanneer je geluk hebt, kan je er nog een blaadje sla en schijfje tomaat naast vinden maar ons hoor je niet klagen! Wel zijn de bekende wijntjes uit de Colruyt “casillero del Diablo” en “gato negro” hier in elke kleine tienda terug vinden. Santé!

(meer…)

Quito was prachtig. We verbleven in een fantastische hostel nabij Old town (casa Carpedm).

zicht vanuit de hostel:

Na een gratis tour door de stad met Consuela hadden we niet alleen alle bezienswaardigheden gespot maar waren we ook meteen op de hoogte van een aantal rare gewoontes van de Ecuadorianen. Dat ze cavia eten wisten we al maar dat ze cavia’s ook als röntgen foto gebruiken? Ja hoor. Laat de cavia over je lopen, snij hem vervolgens open en je zal weten waar je ziek bent…

Helaas voel je de hoogte (2850m) toch beter dan verwacht. Elk steegje naar een hogere kerk zet zich op je adem. Dan maar lagere oorden opzoeken! Zaterdag beslisten we de bus te nemen naar Mindo. Mindo ligt twee uur voorbij Quito en nog maar op 1200m hoogte.  Het ligt midden in cloud forest of nevelwouden. Wouden die zo vochtig zijn dat er zich een speciaal woud ontwikkelt vol bloemen en bijzondere soorten. Mijn natuurpuntcollega’s lezen mee dus ik durf geen soorten te benoemen maar ik kan wel zeggen dat de kolibries (picaflores hier) gewoon tegen onze camera kwamen vliegen…

We bezochten een herbebossingsproject van de Mindo Cloud Forest Foundation in Milpe dat ook projecten uitvoert voor BOS+.

Na een overdosis birding was het tijd voor wat avontuur. In een rubber gevaarte denderden we de rio mindo af… gelukkig zijn hier geen foto’s van want Roel verklaarde meerdere malen dat het met die helm toch echt geen zicht was 🙂

Straks nog langs de watervallen en dan de bus op terug naar Quito want morgen vliegen we naar Galapagos…