QUERKY

5 – 9 januari 2017,

nog steeds in Cusco maar helemaal paraat om naar de heilige graal van Sacred Valley te trekken, Machu Picchu.

Na veel onderzoek en overleg beslissen we de langste en lastigste tocht te boeken: 5 dagen over de top van Salkantay op meer dan 4600m hoogte… (ja, vooral RVA was fan van dit plan 🙂 )

Om 4u30 in de ochtend staan we gepakt en gezakt klaar. We worden opgepikt door onze gids, Walter, en het is meteen duidelijk dat we met mr. Grumpy opgescheept zitten. Hij bromt wat links en rechts en we stappen met een mottig gevoel en in het holst van de nacht de minibus binnen… dat wordt alleen erger wanneer hij naar de slaapzakken vraagt die wij bij hem hadden besteld en blijkbaar niet mee zijn.

Als de rest van onze groep onze minibus binnensijpelt, is de sfeer gespannen. Na een paar uur rijden in stilte stoppen we voor ontbijt. Snel blijkt dat iedereen nogal geschrokken is door Walter maar de groep eigenlijk erg meevalt.

In het dorp vindt Walter oude slaapzakken voor ons. We moeten opgelucht zijn maar ik ben niet helemaal overtuigd. Wanneer we de paarden laden die onze bagage zouden dragen, blijkt er ook nog eens een misverstand te bestaan over het gewicht dat meekan. Roel zal een stuk van onze bagage moeten dragen…

De groep vindt elkaar in een gezamenlijke grap over de niet-communicatieve gids. We beginnen de trektocht van de dag (16km omhoog) met een iets beter gevoel in het gezelschap van dutchies Stef en Vincent, Françaises Ella en Julie, americano Scott en drie Argentijnen Nico, Augustin & Sol. We worden de sexy llamas gedoopt en het tempo zit er meteen in. Dag 1 gaat goed de hoogte in tot aan basecamp 1 op 3900m, Soraypampa. Het landschap verandert snel van weelderig groen naar ruige rotsachtige giga-bergen.

Als we de tenten bereiken, is de coca thee super welkom. De kok is mijn held. Het is nog vroeg na de middag en we kunnen een wandeling maken naar de Laguna een uur verderop. De hoogte laat zich voelen dus ik beslis te rusten. Ook Vincent blijft achter en dat is erg gezellig.

Roel huppelt zo ongeveer naar de Laguna en het was duidelijk de moeite!

Tegen het avondeten is iedereen in beste stemming en krijgen we een briefing van Walter over dag 2. Die zal de lastigste worden, we moeten de top over. Hij is niet echt een steunpunt: diegene die last hebben van de hoogte moeten een paard huren voor het geval ze de top niet halen. Weinig motivatie maar ik neem de boodschap ernstig.

We kruipen vroeg onder de wol (of in de uitgeleefde slaapzak) want de avonden zijn koud en de wekker gaat opnieuw om 5u.

Na een super koude nacht gaan we op pad. Het is inderdaad een erg moeilijke route en het laatste stuk eindig ik op het paard dat ons volgde. Ik ben niet alleen maar het voelt toch als een nederlaag. (En daar is een fantastische foto van 🙂 )

Als de top uiteindelijk in de regenwolken is gehuld en we nog drie uur moeten dalen voor de lunch in de regen, vergeet ik dat rap. Zat ik maar terug op het paard!

De top zag er dus zo uit:

Doorweekt arriveren we bij de lunch in een houten barak. Die biedt nauwelijks bescherming dus we zetten onze tocht snel verder. Hoe verder we dalen, hoe warmer het wordt. De sexy llamas zijn gemotiveerd en drijven het tempo op. Zelfs Walter is tevreden!

Als we toekomen op basecamp2, Collpapampa, wacht er warme chocomelk en een dak boven onze tenten. Jepla! Het ergste hebben we overleefd en het groepsgevoel is gevormd. We spelen regenwormen en even zijn we 1 grote familie, de Salkantay familie. Wie heeft een goede gids nodig als hij dat kan vinden op een koude, natte berg in Peru?!

Dag 3 loopt niet als gepland. De hevige regenval heeft landslides veroorzaakt die het wandelpad ontoegankelijk hebben gemaakt… We zetten de afdaling verder via de weg, door de hoge jungle Ceja de Selva (natuurlijk weet ik dat niet van Walter maar heb ik dat zojuist opgezocht). Het is een makkelijke wandeling naar beneden maar ondertussen zijn de spieren zo zuur dat elke stap in heel ons lichaam resoneert. Ben ik blij met die walking poles!

Als we voor de lunch toekomen in Playa en ze hebben daar koffie van vers vers vers geteelde en geroosterde bonen, ontstaat er een feeststemming. We genieten!

‘S middags komen we toe in Santa Teresa en gaan we met z’n alle onze stijve spieren weken in de hot springs!

Nadat Vince en Stef vorige nacht luide gids Walter (die snachts naast onze tenten zat te drinken) streng hebben toegesproken, trakteert hij ons vandaag op Inca tequila! Too little too late?

Dag 4 begint met ziplining! Roel vliegt als een condor door de lucht. Van daar nemen we de bus naar Hidroelectrica. Hidroelectrica is het dichtst dat je bij MaPi kan geraken met de auto. Van daaruit moet je verder met een treintje of drie uur wandelen langs de sporen. De sexy llamas wandelen de laatste drie uur natuurlijk. We zitten nu in warme jungle en dat is zalig.

Drie uur later wandelen we het dorp aan de voet van Machu Picchu binnen, Aguas Calientes. Het is een toeristisch oord maar door de fantastische locatie, geperst tussen hoge Andes toppen, aan een kolkende rivier en niet bereikbaar voor auto’s maakt het toch onvergetelijk.

We wachten niet op het eten dat Walter voor ons zal regelen en gaan met onze Salkantay familie pisco sour drinken en pizza eten. Amai, dat smaakt!!! We hebben het verdiend én we zullen het morgen nodig hebben…

Dag 5 is waar we met z’n allen naartoe geleefd hebben. De laatste klim naar Machu Picchu! Om stipt 5uur staan we klaar aan het eerste hek aan de voet om de Inca tredes te beklimmen. Samen met honderden anderen gaan we van start. 1000’en trappen en een uurtje later hebben we met ons team veel anderen ingehaald en staan we bij de eersten, om 6u, aan de hoofdgate. Moe maar voldaan werpen we onze eerste blikken op dit wereldwonder, voorlopig nog gehuld in dikke wolken. De mystiek wordt er alleen groter door.

This is it! De kers op de taart!

Na een laatste nutteloze gidsbeurt van W. trekken we met de llamas op verkenning. We wandelen over de Inca bridge en naar de Sun gate waarna de wolken langzaam plaats maken voor het indrukwekkend uitzicht. Iedereen wordt er stil van en we nemen onze tijd om deze mysterieuze ruïnes een plaats te geven in onze herinneringen. Dat het een spirituele plaats was voor de Incas en alle latere bezoekers hoeft weinig uitleg en alle tempels en offerstenen duiden op een lange traditie. Pachamama (moeder natuur), de zon en de sterren staan hier centraal.

Na deze unieke ervaring dalen Roel en ik de vele trappen af, in gedachten verzonken. Wat een indrukken en wat een avontuur.

Wij keren terug met de trein en het afscheid van de groep is moeilijk. Gelukkig maken we meteen een date voor de volgende dag in Cusco en zullen we de Dutchies nog terug zien deze reis…

wordt vervolgd!

Alle foto’s van MaPi via deze link.